Kraj: Klęska polskiego sportu na Igrzyskach Olimpijskich – tak źle nie było od blisko stu lat!

Igrzyska Olimpijskie w Paryżu zakończyły się dla Polski w sposób, który, niestety, zadowala jedynie największych optymistów. Dziesięć medali – choć liczba ta z pewnością nie jest całkowicie rozczarowująca, szczególnie w kontekście XXI wieku – nie satysfakcjonuje tak, jakby mogła. W szczególności, skandalicznie słaby bilans męskich wyników wywołał niepokój, przywołując na myśl najciemniejsze dni polskiego sportu. To pierwsza taka sytuacja od 1928 roku!

Zwycięskie chwile w Paryżu to przede wszystkim złoty medal Aleksandry Mirosław we wspinaczce sportowej, srebro Julii Szeremety w boksie, Klaudii Zwolińskiej w kajakarstwie slalomowym oraz Darii Pikulik w kolarstwie torowym. Brązowe medale zdobyli polscy wioślarze w czwórce podwójnej, Natalia Kaczmarek w biegu na 400 metrów, Aleksandra Kałucka we wspinaczce sportowej, Iga Świątek w rywalizacji singlistek oraz polskie szpadzistki.

Wydaje się, że zestawienie medali jest zróżnicowane, jednak wnikliwe spojrzenie na wyniki męskich zawodników ujawnia poważny kryzys. Żaden z męskich sportowców nie zdobył indywidualnego medalu w Paryżu! Tylko drużynowe sukcesy w siatkówce i wioślarstwie uratowały honor. To drugi taki przypadek w historii polskiego sportu i pierwszy od 96 lat, kiedy to Halina Konopacka, mistrzyni olimpijska w rzucie dyskiem, zdobyła jedyny złoty krążek dla Polski na igrzyskach w Amsterdamie.

Jak do tego doszło? Co sprawiło, że mężczyźni, którzy do tej pory często stawali na olimpijskich podium, w tej edycji igrzysk zawiedli?

Można wskazać na wiele przyczyn tego stanu rzeczy, jednak fundamentalnym problemem, który z perspektywy czasu wydaje się coraz bardziej oczywisty, jest brak spójnej kultury sportowej w Polsce. Różnica pomiędzy krajami, które dominują w olimpijskich klasyfikacjach medalowych, a Polską, nie leży tylko w organizacji czy finansowaniu. Kluczowym elementem, którego nam brakuje, jest kultura sportowa – rozumiana jako zaangażowanie społeczne, poczucie wspólnoty, oraz wsparcie i rozwój od najmłodszych lat.

Sport w krajach sukcesów olimpijskich jest integralną częścią życia codziennego. W takich państwach sport nie tylko buduje wspólnotę narodową, ale także lokalną – na poziomie miast, wsi i społeczności. Każdy mały sukces sportowy, każdy lokalny turniej, buduje fundamenty pod przyszłe wielkie osiągnięcia. Kiedy dzieci i młodzież widzą, że ich lokalne drużyny, czy to szkolne, czy klubowe, mają wsparcie i doping ze strony społeczności, zaczynają wierzyć w możliwość osiągania wyższych celów.

W Polsce natomiast, mimo licznych starań wielu osób i organizacji, sport często pozostaje na marginesie życia społecznego. Brak zaangażowania społeczności lokalnych, często niewystarczające wsparcie dla młodych sportowców, oraz niedostateczna infrastruktura sportowa – to tylko niektóre z problemów, które przyczyniają się do obecnej sytuacji.

Nie można jednak całkowicie zrzucać winy na społeczeństwo. Współczesne związki sportowe również mają swoje grzechy do odkrycia. Problemy organizacyjne, finansowe i strukturalne w wielu przypadkach wpływają negatywnie na wyniki sportowe. Działania zarządów często koncentrują się na krótkoterminowych sukcesach zamiast na długofalowej wizji rozwoju sportu. Skandaliczne przypadki niekompetencji czy korupcji, które były i są obecne w różnych organizacjach, również wpływają na ogólną kondycję sportu w Polsce.

Nie ma jednego magicznego rozwiązania, które natychmiastowo poprawi sytuację. Budowanie kultury sportowej wymaga systematycznej pracy u podstaw. Warto inwestować w rozwój sportu dzieci i młodzieży, tworzyć odpowiednie warunki do uprawiania sportu na każdym poziomie, od lokalnych po krajowy. Ważne jest, aby wspierać młodych sportowców nie tylko finansowo, ale także emocjonalnie – poprzez organizowanie lokalnych wydarzeń sportowych, które przyciągają społeczność i tworzą atmosferę wsparcia.

Konieczne jest również zreformowanie systemu zarządzania sportem w Polsce. Niezbędne jest wprowadzenie większej przejrzystości i profesjonalizmu w działaniu związków sportowych, a także zapewnienie, że decyzje są podejmowane w interesie sportowców, a nie dla korzyści osobistych czy politycznych.

Polski sport stoi przed poważnym wyzwaniem. Choć wyniki olimpijskie w Paryżu były rozczarowujące, to mogą być też impulsem do zmian. Kluczowe będzie zbudowanie silnej, wspierającej kultury sportowej, która umożliwi młodym sportowcom osiąganie wysokich wyników na arenie międzynarodowej. Polska ma potencjał, by być sportowym liderem, ale aby to osiągnąć, konieczne są działania na wielu frontach – od zmiany mentalności społecznej po reformy systemu sportowego.

Ważne jest, abyśmy wszyscy, jako społeczeństwo, zaczęli traktować sport nie tylko jako rywalizację, ale jako część naszego życia społecznego, który ma potencjał do budowania silniejszej i zdrowszej wspólnoty. Tylko wtedy będziemy mogli liczyć na większe sukcesy olimpijskie i dumę z naszych sportowców na przyszłych igrzyskach.

Info: PAP