Podziękowania za pracę i katechizację siostrom Służebniczkom Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej

Podczas Mszy św. o godz.10.00 w kościele pw.śś Cyryla i Metodego ksiądz proboszcz Mirosław Pelc podziękował za roczną pracę i katechizację w Knurowie siostrom Służebniczkom Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej.

Założycielem Zgromadzenia jest błogosławiony Edmund Bojanowski człowiek o wielkim sercu, choć słabego zdrowia.
Potrafił być blisko człowieka, choć przeżywał także chwile głębokiej samotności.
Szczególnym etapem drogi Edmunda była epidemia cholery w 1849 roku, której skutkami była rosnąca nędza ludności i osierocenie wielu dzieci. Wówczas Bojanowski sam poświęcił się pielęgnacji chorych, za własne oszczędności kupował biednym żywność i lekarstwa oraz sprowadzał do chorych lekarza i kapłana.
Szczególną troską otoczył sieroty. Zależało mu nie tylko na doraźnej pomocy, ale na zapewnieniu dzieciom warunków rozwoju. Przy współpracy z innymi ziemianami założył tzw. Instytut – Dom Miłosierdzia, prowadzony przez siostry szarytki. Sam żył prosto, skromnie, a przede wszystkim bardzo blisko Boga. Z Eucharystii i modlitwy czerpał siłę i światło dla swoich działań.
Ta wielka troska Edmunda o najmniejszych objęła także inne dzieci wiejskie, gdy zaczął organizować dla nich tzw. ochronki. Opracował dla nich program pracy wychowawczej na każdy dzień, tydzień i każdą porę roku. Ujął w nim miłość Boga i bliźniego oraz praktyczne umiłowanie polskiej kultury i ziemi, także poprzez konkretną pracę.
Edmund był wielkim realistą i wiedział, że do tego dzieła potrzeba więcej ofiarnych serc i rąk, dlatego zaprosił do współpracy dziewczęta wiejskie, o których formację osobiście się troszczył. 3 maja 1850 r. założył żeńskie zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Odtąd całe swoje serce, siły, zdolności i majątek oddał sprawom tego właśnie dzieła.

Staraniami o sprowadzenie Służebniczek do Knurowa zajął się ks. Paweł Horoba na polecenie proboszcza w Gierałtowicach – ks. kanonika Ludwika Bolika.
Władze państwowe w Opolu udzieliły przełożonej generalnej Matce Helenie zezwolenia 26 sierpnia 1902 na utworzenie placówki w Knurowie, złożonej tylko z trzech sióstr, zajmujących się pielęgnacją chorych. Pierwsze wzmianki znajdują się w „Kronice Zakładu św. Pawła w Knurowie. Tom I 1902-1980”.
W 1902 roku został wybudowany jednopiętrowy dom przy ulicy Marchlewskiego 21 [dawniej ul. Kościelna]. Dom ten był własnością pani Franciszki Szulcowej.
Od roku 1907 był on własnością Sióstr Służebniczek NMP. W nowym domu zamieszkały siostry: S.M. Gertruda, która została mianowana przełożoną, S.M. Pudentria i S.M. Barbara. Siostry zajęły się pielęgnacją chorych na gruźlicę i opieką nad „Matką z dzieckiem”. W kolejnych latach siostry angażują się w „Ochronkę kopalnianą”, prowadzą „Kuchnię mleczną” i „Poradnię dla Matki i Dziecka”. Angażują się w społeczność lokalną, organizują kursy haftu i robót ręcznych dla dziewcząt.
Po wybuchu II wojny światowej, siostry są zmuszone do zawieszenia swojej działalności, zostają wyrzucone ze szpitala w Knurowie, w którym pełnią posługę. Następnie są wypędzone z klasztoru, a budynek zostaje zajęty przez okupanta. Niemcy zamieniają klasztor na przedszkole. Dzięki dobroci ówczesnego proboszcza parafii w Knurowie ks. Jana Michalika, siostry zamieszkały w pomieszczeniach w przyparafialnym zabudowaniu. Podczas okupacji siostry mimo zakazu przez okupanta, odwiedzały chorych i pełniły swoją posługę, przez całą wojnę.

Po wyzwoleniu Knurowa przez Armię Radziecką w 1945 roku, budynek klasztoru zajmują Rosjanie. Dzięki interwencji, Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Knurowie udostępnia siostrom klucze i przekazuje budynek, który jest całkowicie zniszczony. Poprzez pomoc mieszkańców miasta udaje się wyremontować klasztor. Siostry otwierają przedszkole oraz odwiedzają chorych w domu.

W kolejnych latach siostry rozpoczynają pracę w Ośrodku Zdrowia przy kopalni w tak zwanej Izbie Chorych i rozpoczynają katechizację w szkole.

Po wizytacji kanonicznej w 1958 roku przeprowadzonej przez ks. Antoniego Otrębę, proboszcz ks. Bernard Czakański ofiarowuje za zgodą Kurii Diecezjalnej w Katowicach miejsce obok kościoła pod budowę nowego klasztoru i Domu Starców.

W roku 1961 zostało zlikwidowane Państwowe przedszkole, mieszczące się w budynku klasztoru. 1 września 1964 siostry pracujące w Szpitalu zostały zwolnione. W Kronikach znajdują się wzmianki, iż różne siostry pracowały również w latach późniejszych w szpitalu. Mimo problemów prowadziły katechizację i przygotowywały dzieci do Pierwszej Komunii Świętej.

W latach 2008/2009 został wybudowany nowy dom oraz świetlica w miejscu starego. Mimo zezwoleń z 1958 roku, nie udało się zbudować wówczas nowego domu obok kościoła parafialnego. 1 września 2000 siostry rozpoczęły działalność w Niepublicznym Przedszkolu „Światełko”, które zostało utworzone na terenie klasztoru. 14 listopada 2009 bp Gerard Bernacki poświęcił nowy budynek. Siostry prowadzą również świetlicę, dla dzieci z rejonu Starego Knurowa, głównie uczniów Miejskiej Szkoły Podstawowej nr 1. Dzieci przychodzą do świetlicy po zajęciach i przebywają w niej aż do godziny siedemnastej. W tym czasie odrabiają lekcje, otrzymują ciepły posiłek oraz spędzają czas animowany przez siostry.

Świetlica bł.Edmunda Bojanowskiego prowadzona przez siostry Służebniczki NMP organizuje właśnie już od 31 lipca do 18.08.2017 r w godz.9.00 – 14.00 dla dzieci półkolonie letnie podczas których odbędzie się wiele atrakcji:
– wycieczka do Lecholandu
– wyjazd do Palmiarni
– zwiedzanie ogrodu botanicznego
– wyjazd do parku 12c w Zabrzu
– zwiedzanie parku techniki wojskowej
– wyjazd do Wiejskiej Chaty
– zabawy integracyjne

Oprac. Artur Socha